Wellicht is de medaille van shorttracker Steven Bradbury wel de meest fascinerende gouden medaille ooit gehaald op de Olympische Winterspelen. Bradbury is de allereerste Australiër die goud wint op de Winterspelen. Dat deed hij in 2002 in Salt Lake City. Die gouden medaille hangt van wonderen aan elkaar. Allereerst in de trainingsjaren ernaartoe. In 1994 snijdt een schaats van een ander diep in zijn been. Bij het ongeluk verliest hij maar liefst vier liter bloed. Er worden 111 hechtingen gezet. Zes jaar later slaat het noodlot opnieuw toe. Dit keer breekt hij tijdens een training zijn nek. Hij draagt zes weken lang een nekbrace. Twee jaar later wint Bradbury goud. Deze mentorles gaan we ons richten op de weg naar succes.

Door Ivo Mijland

Het verhaal van Bradbury kan als een prachtige metafoor dienen voor termen als doorzettingsvermogen, wilskracht, geluk, vertrouwen en omdenken. Want de gouden medaille van Bradbury was niet te danken aan het feit dat hij dat toernooi de beste was. In de kwartfinale werd dat al vrij snel duidelijk. Hij kwam in de baan met twee favorieten voor de eindzege, moest zelf tweede worden om door te gaan, maar werd derde. Uitgeschakeld? Welnee, de nummer twee werd op het laatste nippertje gediskwalificeerd. In de halve finale moest hij opnieuw knokken voor een tweede plaats. Lange tijd lag Bradbury als laatste in de race, maar vlak voor de finish gleden zijn concurrenten onderuit, waardoor hij als tweede zijn schaats over de streep kon duwen. In de finale volgde uiteindelijk het meest besproken moment van de Olympische Spelen van 2002. Bradbury kwam er niet aan te pas, lag ver achterop. Maar in de allerlaatste bocht vielen alle andere finalisten. Bradbury won goud met dank aan het falen van de andere vier. Sindsdien veranderde zijn leven. Bradbury werd veel gevraagd om over de hele wereld zijn verhaal in talkshows te vertellen. Hij werd vereeuwigd op een postzegel, werd sportcommentator voor de Australische televisie, werd gevraagd voor de Australische versie van Dancing with the stars en zijn naam werd (en is nog steeds) onderdeel van het Australische taalgoed. Sinds zijn bijzondere medaillewinst spreken Australiërs op verschillende momenten over het gezegde ‘doing a Bradbury’. Het wil zoiets zeggen als: tegen alle verwachtingen in een resultaat bereiken, winst boeken terwijl de anderen eigenlijk beter waren; succesvol zijn terwijl niemand daar eigenlijk op rekent.

Zoek op YouTube beeldmateriaal van de finale in Salt Lake City (zoekterm ‘Steven Bradbury’). Laat leerlingen reageren op wat ze zien.

Vraag de leerlingen na het vertellen van dit verhaal en het bekijken van het filmpje om op een vel papier een persoonlijk woordveld te maken bij het gezegde ‘doing a Bradbury’. Mocht de metafoor alleen nog te onduidelijk zijn voor de leerlingen, werk dan met voorbeeldvragen:

1 Wanneer was jij succesvol terwijl niemand daar op rekende?

2 Wanneer was iemand die je kent succesvol terwijl niemand er op rekende?

3 Welke ‘gouden’ medaille zou jij graag nog eens winnen?

4 Welke wedstrijd heb je wel eens gewonnen, terwijl de tegenstander eigenlijk beter was?

Zodra de leerlingen zich een minuut of tien verdiept hebben in hun eigen Bradbury’s, maak je tweetallen. De leerlingen wisselen vijf minuten uit. Aan het eind van de les vertellen de leerlingen kort iets over elkaar.

Bijvoorbeeld zegt Leon over Guus:

“Dit is Guus Bradbury. Hij won met de E5 vorig jaar van de koploper, terwijl ze zelf onderaan stonden. Guus scoorde, terwijl hij nog nooit eerder gescoord had. De vader van Guus heeft een eigen bedrijf, terwijl hij geen enkel diploma heeft behaald. Guus wil graag de beste timmerman van Nederland worden.”

Dit lesidee vind je - samen met 99 andere lesideeën in de vier bundels ‘Energie voor elke mentor’ van Ivo Mijland.